Grecka taktyka

Uniwersytet w Atenach - grudzień 2009

Jak skoordynowano działania w miastach i między miastami ?

Trzon walki stanowiły setki małych, zamkniętych grup opartych na wieloletnich przyjaźniach i pełnym zaufaniu. Ponadto istnieje kilka większych grup, np. składających się z mieszkańców trzech wielkich squatów w Atenach i kolejnych trzech z Salonik.

Dodatkowo w całej Grecji istnieje ponad 50 center społecznych a anarchiści działają na każdej uczelni w kraju. Ponadto Ruch Antyautorytarny ma swe punkty we wszystkich większych miastach. Nie wolno również zapomnieć o sieci grup Czarnego Bloku aktywnych w miastach i działającym również na bazie osobistych relacji, którego aktywiści komunikują się za pośrednictwem telefonu i poczty elektronicznej.

Oprócz tego niezwykle ważną rolę pełnią greckie Indymedia będące centralnym punktem gromadzenia i udostępnienia wszelkich niezbędnych informacji o demonstracjach, akcjach, represjach, itd.

Oczywiście nie możemy zapominać o nadzwyczajnie ważnej roli telefonów komórkowych, które stały się w praktyce podstawowym i najważniejszym narzędziem do koordynowania inicjatyw, demonstracji oraz akcji bezpośrednich.

Jakie pojawiły się struktury organizacyjne ?

1. Wszystkie rodzaje małych kolektywów podejmowały spontaniczne decyzje na ulicach. Planowanie działań i ich realizacja odbywała się chaotycznie w niekontrolowany sposób. Ich siła polega na tym, że tysiące takich działań odbywało się w tym samym czasie w całym kraju,
2. Każdego popołudnia odbywały się „walne zgromadzenia” (zgromadzenie ogółu) w przejętych szkołach, budynkach publicznych i uniwersytetach oraz w grupach,
3. Indymedia były wykorzystywane jako tablica ogłoszeń i jako narzędzie do koordynowania działań,
4. Różne partie komunistyczne organizowały własne konfederacje studentów,
5. Jedna ze szczególnie wpływowych federacji została zorganizowana przez przyjaciół Alexis, która organizowała manifestacje studenckie oraz działania w przejętych szkołach oraz publikowała ogólne komunikaty z walki studentów.

Czy istniały jakieś struktury, których ludzie użyli do organizowania się ?

Dla wielu młodych studentów, którzy brali udział w demonstracjach po raz pierwszy, a także dla imigrantów, którzy uczestniczyli w walce, telefon stanowił podstawowe narzędzie.

Z drugiej strony dla anarchistów i członków ruchu antyautorytarnego elementarnym narzędziem w każdej akcji, od ponad 30 lat, pozostają „walne zgromadzenia” (zgromadzenie ogółu). W istocie wszystkie przejęte szkoły, ośrodki społeczne, zawodowe uczelnie, uniwersytety, itd. posiadają własne zgromadzenia.

Dodatkowo podczas walki pojawiło się mnóstwo nowych blogów i nowe sieci koordynacji dla licealistów.

Walki w Grecji

Jakie osoby brały udział w walkach ?

W większości byli to anarchiści. Połowa spośród osób biorących udział w walce były osobami starszymi (niż studenci – przyp. tłumacz). Obok tych osób było tysiące uczniów w wieku od 16 do 18 lat, imigranci, tysiące studentów a także wiele romskich dzieci, które walczyły przeciwko społecznym represjom i rasizmowi oraz naturalnie starsi rewolucjoniści mający doświadczenie z wcześniejszych walk społecznych.

Jakie rodzaje akcji były podejmowane ?

1. Rozbijanie, plądrowanie i palenie – były to główne narzędzia wykorzystywane przez młode osoby. Często atakowano bogate dzielnice handlowe oraz luksusowe sklepy, z których wszystko wynoszono na zewnątrz i podpalano w celu neutralizowania skutków użycia gazu łzawiącego przez siły policyjne. Wiele samochodów przewrócono na dachy by mogły posłużyć jako barykady i utrzymywać policję z dala od wyzwolonych obszarów.
   Policja podczas tych wydarzeń użyła ponad 4,6 tys pocisków z gazem łzawiącym (ponad 4 tony), lecz dzięki pożarom można było oddychać na wyzwolonych obszarach.

   Ponadto rozbijano młotami nawierzchnię w celu zdobycia kamieni wykorzystywanych jako pociski. Oczywiście używano również Koktajlów Mołotowa, które stosowane były głównie przeciwko policyjnym siłom w celu wzbudzenia strachu i popłochu w ich szeregach i jako sposób do kontroli przestrzeni i czasu podczas ataku bądź ucieczki.

2. W niezliczonych ilościach zostały zaatakowane kijami, kamieniami i Koktajlami Mołotowa, banki, posterunki policji i samochody policyjne w całym kraju. W mniejszych miastach atakowano głównie lub wyłącznie banki i policję. Zniechęcano tam do atakowania sklepów z wyjątkiem franszyz należących do korporacji ponadnarodowych.
3. Podjęto symboliczne okupacje wszelkiego rodzaju budynków użyteczności publicznej, urzędów miejskich, usług, teatrów, stacji radiowych, telewizyjnych oraz innych obiektów. Były one zajmowane przez grupy liczące od 50 do 70 osób. Dodatkowo doszło do wielu aktów sabotażu, blokad ulic, autostrad, biur, stacji metra, etc. Czemu zwykle towarzyszyło rozdawanie broszur.
4. Każdego dnia organizowano ciche protesty, happeningi artystyczne oraz podejmowania działania typu non violence pod parlamentem i w innych miastach. Większość tego typu akcji spotkała się z brutalną reakcją policji używającej gazu łzawiącego i zatrzymującej biorące w tych akcjach osoby.
5. Organizowano lewicowe koncerty w miejscach publicznych z udziałem zespół alternatywnych a także świadomych politycznie gwiazd muzyki pop. W największym tego typu koncercie wzięło udział ponad 40 zespołów i 10 tys widzów.
6. Kontrolowane demonstracje studentów, organizowane przez partie komunistyczne.

Dla ilu osób spośród walczących był to „pierwszy raz” a ile brało udział w podobnych wydarzeniach wcześniej ?

Spośród tysięcy osób biorących udział w walce, wiele osób było już doświadczonymi anarchistami – powstańcami, antyautorystami, autonomistami, którzy brali udział w wielu wcześniejszych walkach. Wśród walczących było również wiele tysięcy młodych osób, które zradykalizowały swoje poglądy i nabrały doświadczenia w przeciągu ostatnich 3 lat, tj. w trakcie walk społecznych o ubezpieczenia społeczne i przeciwko prywatyzacji edukacji, a także w czasie ogromnych – i spontanicznych – protestach, które miały miejsce podczas ogromnych pożarów latem 2007 roku, które spaliły prawie 25% naturalnego obszaru Grecji. Jednakże szacujemy, że dla około 30% osób biorących udział w walce były to pierwsze zamieszki.

Które metody działania były już wcześniej wykorzystywane w Grecji ? Czy rozpowszechniły się one w trakcie tego buntu ? Jeśli tak, to jak to się stało ?

Większość metod działania była stosowana w Grecji od dłuższego czasu. Jednakże największym novum tej rebelii to szybkość działania. Praktycznie od razu działania zostały podjęte na terenie całego kraju.

Zabójstwa chłopca (policja zastrzeliła Andreasa Grigoropulos, 15 latka, 6 grudnia 2008 roku – przypomina tłumacz) wywołało natychmiastowe reakcje. W ciągu 5 minut anarchiści w całym kraju wiedzieli o tym. W niektórych przypadkach policja dowiedziała się o tej zbrodni o wiele później niż anarchiści i to w obliczu ataku ze strony ludzi.

Dla społeczeństwa greckiego zaskoczeniem było, że większość młodych osób w kraju przyjęła taktykę „anarchistycznej przemocy, burząc i paląc”. Było to jednak wynikiem wzrostu wpływów anarchistów w greckim społeczeństwie w przeciągu ostatnich czterech lat.

Jaką opinię posiada „społeczeństwo” wobec tych działań ?

Samo określenie „opinia publiczna” w dobie „teledemokracji” wymaga wiele dyskusji. Ogólnie rzecz biorąc „opinia publiczna” czuje strach gdy telewizja mówi, że „palone są sklepy”. Z drugiej jednak strony ludzie doskonale wiedzą jakiego rodzaju sklepu istnieją w drogich dzielnicach, gdzie miały miejsce zamieszki. Społeczeństwo czuje także strach, gdy telewizja mówi, że źli imigranci wyszli na ulice i plądrują. Wiedzą jednak także, że imigranci są biedni i zdesperowani a także, że niewielka ich część wyszła na ulice. Ponadto nie było wielu teoretyków (w telewizji), którzy mogliby objaśnić przyczyny buntu. Z resztą wielu z nich popiera nas.

Można powiedzieć, że „opinia publiczna” została wstrząśnięta zabójstwem 15-letniego chłopca przez oficera policji i nienawidzi policji jeszcze bardziej niż poprzednio. Z resztą o czym warto było wspomnieć w pierwszej kolejności – policji i tak nikt nie lubił. Większość „zwykłych” ludzi w Grecji w ogóle nie ufała władzom greckim, zarówno skrajnie prawicowym jak i socjalistycznym oraz nie lubiła banków, drogich sklepów i policji.

Młodzi ludzie są wściekli, nienawidzą policji, kapitalizmu, rządu i w jakiś naturalny – instynktowny sposób, nie potrzebują wyjaśnień politycznych.

Jaka była rola anarchistów w rozpoczęciu i kontynuowaniu działań ? Jak ich udział jest postrzegany przez resztę społeczeństwa ?

W przeciągu ostatnich kilku lat anarchiści stworzyli sieć społeczności (wspólnot), grup, organizacji, squatów i centrów społecznych niemal w każdym większym greckim mieście. Oczywiście wiele tych grup nie lubi się wzajemnie i istnieją pomiędzy nimi różnice. Jednak to pomaga ruchowi albowiem ten może objąć różnych tematów.

Komunikacja ze społeczeństwem obejmuje głównie tworzenie stowarzyszeń sąsiedzkich, udział w walkach społecznych oraz planowaniu działań, które mają znaczenie dla ogółu społeczeństwa. Po 30 latach antyspołecznego ruchu anarchistycznego w Grecji, wraz ze wszystkim jego problemami, ograniczeniami i konfliktami wewnętrznymi, ruch zaczyna patrzeć z szerszej perspektywy (poza anarchistycznym mikrokosmosem) i podejmuje działania służące ogółowi społeczeństwa w taki sposób by były łatwo dostrzegalne.

Jeśli chodzi o rolę anarchistów w rozpoczęciu i kontynuowaniu działań to zwłaszcza na początku, tj. w sobotę 6 grudnia i niedzielę 7 grudnia a także w kontynuowaniu po środzie 10 grudnia, anarchiści dominowali pośród uczestniczących w działaniach. W środkowych dniach, zwłaszcza w poniedziałek to studenci oraz imigranci odgrywali bardzo istotną rolę. Jednakże większość uczniów po jednym, dwóch lub trzech dniach walki poczuła się usatysfakcjonowana i udała się do domu lub brała udział w pokojowych protestach.

Tak więc ponad 20 tysięcy anarchistów zaczęło i kontynuowało walkę, gdy wszyscy wrócili do normalności. I to właśnie strach przed powrotem do normalności pomógł nam dotrzymać kroku i walczyć o dziesięć dni dłużej, narażając się na wielkie niebezpieczeństwo, będącej aktem zemsty za zamach na naszego towarzysza. Dzięki temu europejskie społeczeństwo wie jak wygląda powstanie społeczne, i że nie jest trudno zmienić świat w kilka miesięcy. Młodzi Grecy wysłali zaproszenie dla wszystkich społeczeństw Europy. Oczekujemy odpowiedzi teraz.

Na ile widoczni są anarchiści w Grecji ? Jak „poważnie” anarchizm traktowany jest przez Greków ?

Można powiedzieć, że anarchizm w Grecji jest poważnie traktowany i postrzegany od dopiero 3 – 4 lat. Albowiem dopiero w ostatnich latach udało się nam wyjść poza działania antypolicyjne, które dominowały w ruchu przez wcześniejsze 25 lat. Zgodnie z tą strategią najpierw odbywał się atak na policję, następnie policja przeprowadzała aresztowania a my organizowaliśmy działania solidarnościowe. I tak w kółko. 25 lat zajęła nam ucieczka od tej rutyny.

Oczywiście nadal akcje antypolicyjne są przeprowadzane a solidarność z uwięzionymi jest silniejsza niż kiedykolwiek. Jednakże tendencje antyspołeczne wewnątrz ruchu znajdują się pod samokontrolą. Mówimy i działamy obecnie na rzecz całego społeczeństwa wykorzystując plany i działania, które mogą być zrozumiałe w większym topniu przynajmniej przez część społeczeństwa.

Wiele działań, takich jak ataki na supermarkety połączone z redystrybucją produktów z tych sklepów, zostały bardzo przyjęte i cieszą się dużą popularnością. Ataki na banki – zwłaszcza teraz, po kryzysie gospodarczym – są akceptowane.

W taki czy inny sposób jesteśmy pierwszym tematem w wiadomościach od 15 dni. Ogólnie mówiąc nasze działania studenckie, walki klasowe czy ekologiczne zmagania co tydzień przyciągają uwagę i zapewniają widoczność ruchu.

Nie oznacza to jeszcze, że „anarchizm” jest traktowany poważnie przez większość społeczeństwa greckiego. Większość ludzi nadal wierzy w medialne kłamstwa, które opisują nas jako „masketeers” i przestępczość. Większość osób nadal nie ma pojęcia o tym jak anarchistyczne społeczeństwo mogłoby funkcjonować. Jednak nasze działania, krytyka i pomysły mają duży wpływ na lewicowe i postępowe osoby. Teraz nie można o nas powiedzieć, że nie istniejemy. W końcu nasze istnienie radykalizuje większość młodego pokolenia.

Jak sądzisz, w jaki sposób ruch anarchistyczny w Grecji może stać się lepszy bądź silniejszy ?

Musimy znaleźć lepszy sposób wyjaśniania ludziom naszych idei. Potrzebujemy technik komunikowania politycznego ze społeczeństwem a także lepszych i mocniejszych sposobów dla „politycznego tłumaczenia” („political translation”) naszych działań i umieszczenia naszej walki w kontekście społecznym.

W „teledemokracji” politycy nie są niczym więcej niż „gwiazdami telewizji” i dlatego musimy znaleźć nowe sposoby na pokonanie mass mediów i lansowanej w niej propagandy przeciwko nam przy jednoczesnym wyjaśnieniu przyczyn naszej walki na rzecz społeczeństwa.

W ówczesnej rzeczywistości wygląda to mniej więcej tak:to co pokazuje telewizja to istnieje. To czego nie pokazuje to tego nie ma. Istniejemy w mediach, ale używamy negatywnej reklamy by porwać w fantazję i marzenia zwykłych ludzi. Ale jak mamy wytłumaczyć nasze pozytywne myśli skierowane do wszystkich ? Jak możemy pomóc ludziom by przestali ufać mediom ? W jaki sposób można wejść w kontakt z milionami ludzi ?

Zajmie to miliony plakatów i ulotek przechodzących z rąk do rąk na ulicach. Zajmie to miliony zaproszeń na demonstracje i poprzez uczestnictwo w walkach społecznych. Rząd nie chce lub nie może świadczyć publicznych usług – dlatego musimy zapewnić darmowy dostęp do lekarzy i nauczycieli, darmowego jedzenia, zakwaterowania, dostępu do informacji i kultury, itd. Czynić wszystko by zbliżyć ludzi do naszych pomysłów.

Powinniśmy tworzyć squaty i centra społeczne. Jeżeli z jakiś powodów nie możemy utworzyć squatów to wynajmujmy z przyjaciółmi budynki, twórzmy kolektywy, wyłóżmy czarne lub czarno – czerwone flagi w przedpokoju. Dajmy przykład świata bez rasizmu, patriarchatu, homofobii. Świata ludzi równych, wolnych, szanujących wzajemne różnice, opartych na miłości i wzajemnej pomocy. Potrzeba nam więcej „autonomii” w greckich ruchu anarchistycznym aby mógł on stanowić przykład nowego modelu życia społecznego i pokazać oryginalne metody przetrwania w metropoliach.

Oryginał: „How to Organize an Insurrection„ | Grudzień 2008

Artykuł ma wyłącznie charakter informacyjno – opisowy. Celem powyższego artykułu nie jest przekonanie nikogo do taktyki insurekcjonizmu zwłaszcza, że sam autor bloga jest raczej do niej krytycznie nastawiony jak i sam grecki ruch anarchistyczny stopniowo się z niej wycofuje. Pokazuje ona jednak pewne doświadczenie ogromnego greckiego ruchu anarchistycznego i rozszerza naszą perspektywę patrzenia o nowe doświadczenia dając pewne wskazówki odnośnie organizacji czy metod działania.

Tłumaczenie ma charakter kontekstowy. Tłumacząc owy wywiad pominąłem wypowiedzi dotyczące tła historycznego oraz próby odpowiedzi o wpływ przyczyn ekonomicznych na zamieszki, albowiem zdaje się, że wypowiedź autora (który sceptycznie był nastawiony do uznania większego wpływu tragicznej sytuacji bytowej Greków – zwłaszcza młodych – do udziału w zamieszkach) mocno się zdezaktualizowała w kontekście ostatnich miesięcy w Grecji.